Bu günlerde geçmişte eşim, dostum, öğretmenim arkadaşım, yoldaşım, sevgilim olan canları düşünüyorum..

Beni ben yapan ..

verdikleri mutluluk, acı, seviç,

bilgi, sevgi ve emeklerin

katkısıyla demlendiğim,

 acıyı bal eylediğim canları..

 Birlikte paylaştığımız yaşam parçalarını..

Birer birer vedalaşmadayım her biriyle.

Olaylarla bir derdim yok..

onlar yaşanması gerektiği gibi yaşandılar..

ve yerine getirdiler işlevlerini..

Kendimi ve onları affedeli çok oldu..

Bende ki canlardan vazgeçememde saklı

hüznüm...

Onları çok özlüyorum..

paylaştıklarımızdan hep  mutlu anlar kaldı bende..

Acılar bile bal oldular..

Bilmem onlarda kaldım mı?  onların bende kaldıkları kadar

naif..

geçmişteki sevgilerimin hüznüyle demleniyorum şimdi de..

Bu hal nedir? Anlamlandıramıyorum..

Gözümde yaşlar tomurcuklanıyor..

Özlem mi?

Yoksa bir öksüzlük hissi veya 

bir  yabancılaşma duygusu mu? 

Ölecek gibiyim bu gece..

Hep derdim ki insan

yaşamdaki son günüymüş gibi yaşamalı her gününü.. 

Bu gece son gecem... 

vedalaşıyorum geçmişimle

sevdiklerimle.. ölüyorum..

öldürüyorum kendimi yeniden 

yeniden

yeniden doğmak üzere..

yeni sevgilere.. yeni bilgilere.. yeni insanlara..

gebe kalma zamanını kaçırdıysam da kendi kromozomlarımı taşıyan canları

Doğurmaya durdum;

benden ayrı varlık kazandırklarında yaşayacak olanları:

bir romanı,  bir öyküyü..belki de  yeni bir aşkı..

Öyleyse doğum sancıları normal olmalı,

ölecek olduğumu sandığım 

kalp ağrılarımı yaratan..

Bu hüzünün göbek kordonunı kesmeliyim

bir cesaret..

Ki  onlarda kalan beni 

bende kalan beni ve kendimi...

öldürmeliyim..

Zümrüd-ü anka kuşları gibi doğmaya küllerimden..

Halide Melda Kapyalı 

04.12.2011  sa : 03:15